భగవంతుడే మనకు సహాయం చేశాడు

కారు ఆగిపోయింది . అందులోంచి దిగిన ఆమెకు 35 సంవత్సరాలు ఉంటాయి . దిగి చూసింది టైర్ పంక్చర్ అయ్యింది . స్టేఫినీ ఉంది కానీ తనకు వెయ్యడం రాదు . రోడ్డు పక్కకు తీసి సహాయం కోసం చూస్తోంది . ఒక్కరూ ఆగడం లేదు . సమయం చూస్తే సాయంత్రం ఆరు అవుతోంది . నెమ్మదిగా చీకట్లు కమ్ముకుంటున్నాయి . మనసులో ఆందోళన . ఒక్కర్తే ఉంది . తోడు ఎవరూ లేరు . చీకటి పడితే ఎలా ? 
దగ్గరలో ఇళ్ళు లేవు . సెల్ పనిచెయ్యడం లేదు ( సిగ్నల్స్ లేవు ) 
.
ఎవరూ కారునూ , పక్కనే నిలబడిన ఆమెనూ చూసినా ఆపడం లేదు . అప్పటికే దాదాపు ఒక గంట గడిచింది . ఎలారా దేవుడా అనుకుంటూ భయపడడం మొదలయ్యింది . చలి కూడా పెరుగుతోంది . 
.
అటుగా వెడుతున్న ఒక పాత కారు ముందుకు వెళ్లి పక్కకు తిప్పి వెనక్కు వచ్చింది . అందులో నుండి ఒక వ్యక్తి దిగాడు . అతడు ఈమె దగ్గరకు రావడం చూసింది . ఆమె బెదిరిపోతోంది . ఏమి జరుగుతుంది ఎందుకు వస్తున్నాడు ? ఏమి చేస్తాడు .? ఆందోళన !
.
అతను దగ్గరకి నవ్వుతూ వచ్చాడు ? టైర్ లో గాలి లేదని చూశాడు . ఆమె బెదిరిపోతోందని గ్రహించాడు .
" భయపడకండి . నేను మీకు సహాయం చెయ్యడానికి వచ్చాను . బాగా చలిగా ఉంది కదా ! మీరు కారులో కూర్చోండి . నేను స్టేఫినీ మారుస్తాను" అన్నాడు 
ఆమె భయపడుతూనే ఉంది .
" నా పేరు బ్రియాన్ అండెర్సన్ . ఇక్కడ దగ్గరలో మెకానిక్ షాప్ లో పని చేస్తాను " అన్నాడు .
అతను డిక్కీ తెరిచి కావలసిన సామాను తీసుకుని కారు కిందకి దూరి జాకీ బిగించాడు . తారు రోడ్డు గీసుకుని చేతులు రక్తం కారాయి . జాకీ బిగించి టైరు తీసి టైర్ మార్చాడు . సామాను తిరిగి కారులో పెట్టాడు . 
.
ఆమె డబ్బులు తీసి ఇవ్వబొయింది . వద్దు అన్నాడు . 
" ఎంత అయినా ఇస్తాను . మీరు కనక కనబడి ఈ సహాయం చెయ్యక పోతే నా పరిస్థితిని తలుచుకుంటే నాకు భయం వేస్తోంది" అంది 
.
" నేను ఇలాంటి పరిస్థితి లో ఉన్నప్పుడు , కష్టాల్లో ఉన్నప్పుడు ఎందఱో సహాయ పడ్డారు . మీకు సహాయం చెయ్యాలనిపిస్తే ఎవరైనా కష్టాల్లో ఉన్నారని మీకు అనిపించినపుడు నా పేరు తలచుకుని వారికి సహాయం చెయ్యండి " అని వెళ్లి పోయాడు 
.
.
మనసులోనే కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంటూ ఆమె కారు నడుపుకుంటూ వెడుతోంది . అప్పుడు ఆమెకు ఆకలి గుర్తుకు వచ్చింది . తను వెళ్ళ వలసిన దూరం చాలా ఉంది . ఆకలీ చలీ ఆమెను రోడ్డుపక్కన ఉన్న హోటల్ దగ్గరకి వెళ్ళేలా చేశాయి .
.
.
అదొక చిన్న హోటల్ . కస్టమర్ల టేబుల్స్ దగ్గరకి ఒక గర్భిణీ మహిళ సర్వ్ చేస్తోంది . ఆమెను చూస్తుంటే నిండు గర్భిణీ అనిపించింది . డెలివరీ రోజులు దగ్గరకి వచ్చేసి ఉంటాయి అనిపించింది . బరువుగా నడుస్తోంది . అన్ని టేబుల్స్ దగ్గరకీ వెళ్లి కావలసిన ఆర్డర్ తీసుకోవడం , సర్వ్ చెయ్యడం బిల్ తీసుకుని చిల్లర ఇవ్వడం అన్నీ తనే చేస్తోంది . ఆమె ముఖం లో ప్రశాంత మైన చిరునవ్వు 
.
ఆమె తన టేబుల్ దగ్గరకి వచ్చింది . చిరు నవ్వుతో ఏమి కావాలండి ? అని అడిగింది . అంత శ్రమ పడుతూ కూడా చెరిగిపోని చిరు నవ్వు ఆమె ముఖం లో ఎలా ఉందొ ? అని ఆశ్చర్య పడుతోంది తను తన మనసులో భోజనం ఆర్డర్ ఇచ్చింది . భోజనం చేసి ఆమెకు 1000 నోటు ఇచ్చింది . ఆమె చిల్లర తేవడానికి వెళ్ళింది . 
తిరిగి వచ్చేటప్పటికి ఈమె కనబడలేదు . 
.
ఈమె కూర్చున్న టేబుల్ మీద ఉన్న గ్లాసు క్రింద ఒక కాగితమూ దానికింద నాలుగు 1000 నోట్లూ ఉన్నాయి . ఆ కాగితం చదివిన హోటల్ మెయిడ్ కి కన్నీళ్లు ఆగలేదు .
అందులో ఇలా ఉంది .
.
" చిరు నవ్వుతో ఉన్న నీ ముఖం నీకు బాధలు లేవేమో అన్నట్టు ఉంది . నువ్వు నిండు నెలలతో పని చేస్తున్నావు అంటే నీకు డబ్బు అవసరం అని అనిపిస్తోంది . నాకు నా అవసరం లో ఒక మిత్రుడు సహాయ పడినట్టే అతడిని తలచుకుంటూ నేను నీకు సహాయ పడుతున్నాను
. ఈ గొలుసు ఇంతటితో తెగిపోకూడదు . నువ్వూ ఇతరులకు సహాయపడు . " అని రాసి ఉంది 
.
.
ఇంటికి వచ్చింది . అప్పుడే ఇంటికి వచ్చి అలసి పోయి పడుకున్న భర్త చేతి కేసి చూసింది . గీసుకు పోయిన చేతులు రక్తం గడ్డకట్టినట్టు ఉంది .
అతడి పక్కన మంచం మీదకు చేరుతూ మనం బెంగపడుతున్నాము కదా ! డెలివరీ ఎలాగా అని . ఇక ఆ బెంగ తీరిపోయిందిలే బ్రియాన్ అండెర్సన్ !
భగవంతుడే మనకు సహాయం చేశాడు . ఆయనకి కృతజ్ఞతలు అంది
ప్రశాంతంగా నిద్రపోయింది.